Tadej Pogacar voegde nog een sensationele solo-overwinning toe aan zijn palmares in de Ronde van Vlaanderen. De kasseienmonument leek klaar voor een spannende finale nadat Pogacar de top van de Kwaremont bereikte met slechts 15 seconden voorsprong op een schitterende kwartet van achtervolgers, maar de vier slaagden er niet in om de Sloveen in te halen, die wegkapte om weer een groot hoofdstuk in zijn buitengewone carrière te schrijven. Volgende stop: Parijs-Roubaix…
Na meerdere aanvallen in de laatste fase van de Ronde van Vlaanderen, slaagde Tadej Pogacar (UAE Team Emirates-XRG) erin om de laatste aanval te laten slagen. De wereldkampioen viel een selecte groep supersterren aan op de laatste beklimming van de Oude Kwaremont, om vervolgens solo naar de zege te rijden op de beroemde finish in Oudenaarde.
Door Mathieu van der Poel (Alpecin-Deceuninck) wat een ongekende vierde Vlaamse titel had kunnen zijn, te verslaan, maakte Pogacar het dit seizoen 1-1 in Monument-duels tegen zijn grote rivaal. Van der Poel eindigde als derde achter Mads Pedersen (Lidl-Trek), met Wout van Aert (Visma-Lease a Bike) net buiten het podium.
Na het vertrek uit het kuststadje Brugge duurde het even voordat de vroege ontsnapping zich vormde. Toen het zich eindelijk vestigde, bestond de groep uit Elmar Reinders (Jayco AlUla), Alessandro Romele (XDS Astana), Connor Swift (Ineos Grenadiers), Sean Flynn (Picnic PostNL), Timo Roosen (Picnic PostNL), Rory Townsend (Q36.5 Pro Cycling), Marco Haller (Tudor Pro Cycling), Victor Vercouillie (Flanders-Baloise).
De groep maakte goede vooruitgang richting de beruchte Vlaamse heuvels, maar tussen hen in hielden UAE en Alpecin-Deceuninck de boel in de hand. Het voordeel van de ontsnapping kwam nooit boven de vijf minuten uit en was meestal dichter bij vier.
Zenuwen in het peloton vlak voor de oversteek van de kasseienronde veroorzaakten een valpartij op een onschuldige strook asfalt. John Degenkolb (Picnic PostNL) moest opgeven, terwijl Tim Wellens (UAE), hoewel hij verder kon rijden, niet meer zou bijdragen. Van der Poel werd opgehouden maar keerde terug naar de voorkant van het peloton binnen 16 km.
De 16 markante kasseistroken volgden elkaar snel op en het gat naar de ontsnapping begon snel te slinken. Dit inspireerde aanvallen vanuit het peloton, waarbij teamgenoten van enkele van de favorieten, waaronder Tiesj Benoot (Visma), Quentin Hermans (Alpecin-Deceuninck) en Daan Houle (Lidl-Trek), vooruit gingen.
Dit nam de druk van die teams en legde die volledig bij UAE. Geen probleem voor Pogacar, die kalm bleef in het gezelschap van Mikkel Bjerg, Antonio Morgado en Nils Politt. Hij wist precies wanneer hij zou aanvallen, en dat was op de tweede beklimming van de Oude Kwaremont, met 56 km te gaan. Zelfs met een aanval van 80% was het genoeg om zijn rivalen te testen en het peloton af te breken. Van der Poel, Pedersen en Van Aert waren een van de weinigen die konden volgen, terwijl een selecte groep supersterren zich naar de kop van de wedstrijd bewoog.
Een tweede aanval op de Steenbeekdries werd gevolgd door Van der Poel en Pedersen, wat een vroege glimp van het podium opleverde, hoewel deze poging niet standhield. Van Aert bewaarde zijn kracht en vond betere benen dan hij dit seizoen had laten zien om weer in de strijd te komen.
Zelfs Van Aert vond genoeg in reserve om de leidende vier aan te vallen in de aanloop naar de laatste beklimming van de Kwaremont, maar hij kreeg slechts 20 meter voorsprong toen het asfalt in kasseien veranderde. Pogacar wist dat hij niet zou winnen als hij niet solo zou gaan, en daar lanceerde hij zijn 100% aanval. Voor het eerst begon de elasticiteit naar Van der Poel te rekken voordat het uiteindelijk brak.
Met minder dan 20 km tot de finish, waarvan het grootste deel vlak, had de achtervolgende groep zichzelf nog in de wedstrijd kunnen houden als ze hun verliezen hadden kunnen beperken en samen hadden gewerkt voor de laatste kilometers. Geen van deze dingen gebeurde.
Na zijn solo-aanval profiteerde Pogacar van een gebrek aan samenhang in de achtervolging. Zelfs toen hij de laatste kilometers tegen de wind in moest rijden, was hij in staat om zijn 20 seconden voorsprong op de top van de Paterberg om te zetten in 45 seconden met nog 5 km te gaan. Bij de flamme rouge was het bijna een minuut en toen hij de lijn naderde, was er niemand meer in zicht.
In zijn interview na de wedstrijd bevestigde Pogacar dat het altijd de bedoeling was om aan te vallen op de Kwaremont, “en we volgden het plan.” Hij sprak ook over het “pech” van de vroege valpartij, die teamgenoten Wellens en Florian Vermeersch uitschakelde. “Uiteindelijk was alles goed,” zei hij. “Ik ben zo blij om te winnen in dit tricot.”
Met één Monument op zijn naam zal Pogacar zich meteen richten op Parijs-Roubaix volgende zondag. Het wordt zijn debuut in de Hel van het Noorden en hoewel hij erkent dat “de Ronde van Vlaanderen beter bij me past, weet je maar nooit. Met deze vorm moet ik een poging wagen.”
