Breaking:-Debat over Van Aerts wedstrijdprogramma: Moet hij altijd de monumenten als doelwit nemen?
De Belgische wielerster Wout van Aert is al lang een van de meest veelzijdige en opwindende renners in het peloton. Zijn vermogen om op verschillende terreinen te winnen, van veldrijden tot kasseienklassiekers en zelfs grote rondes, heeft hem tot een favoriet bij de fans gemaakt en een cruciale aanwinst voor zijn Jumbo-Visma (nu Visma-Lease a Bike) team. Zijn keuzes voor het wedstrijdprogramma voor 2024 hebben echter wat wenkbrauwen doen fronsen, waarbij critici betoogden dat hij altijd de drie grootste eendaagse races van het voorjaar als doelwit moet nemen: Milaan-San Remo, de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix.
Een recente verklaring van een anonieme wielerexpert vat het sentiment van veel fans samen: “Ik denk dat je altijd San Remo, Vlaanderen en Roubaix moet doen.” Dit perspectief benadrukt het geloof dat een renner van het kaliber van Van Aert altijd mee moet dingen naar de grootste prijzen van de sport. Hoewel begrijpelijk, negeert dit standpunt ook de complexiteit van het moderne professionele wielrennen en de strategische keuzes die eliterenners moeten maken.
Het argument om altijd de monumenten te racen
Van Aerts sterke punten maken hem een natuurlijke kanshebber voor Milaan-San Remo, Vlaanderen en Roubaix. Zijn explosieve kracht, uithoudingsvermogen en tactische intelligentie stellen hem in staat om uit te blinken op de zware parcoursen van deze races.
1. Milaan-San Remo – Deze race, bekend als “La Primavera”, is de eerste Monument van het seizoen en wordt vaak beslist door een late aanval op de Poggio. Van Aert won de race in 2020 met een perfect getimede sprint, wat bewijst dat hij de vaardigheden heeft om opnieuw te zegevieren. Zijn vermogen om lange afstanden te overbruggen en beslissende bewegingen te maken in de laatste kilometers, maakt hem een blijvende bedreiging.
2. Ronde van Vlaanderen – De Ronde is de meest prestigieuze eendaagse race in België en Van Aert, als een van de wielerhelden van het land, wordt altijd verwacht dat hij presteert. Hij kwam er in eerdere edities pijnlijk dichtbij, maar heeft de kroon nog niet gepakt. Gezien zijn vaardigheden op de kasseien, zou het overslaan van Vlaanderen voor veel fans bijna heiligschennis zijn.
3. Parijs-Roubaix – “De Hel van het Noorden” is een brute test van uithoudingsvermogen en fietsbeheersing over ruwe kasseien. Van Aert is altijd een van de favorieten geweest, maar heeft nog niet gewonnen. Een overwinning hier zou zijn erfenis als een van de grote klassiekerrenners van zijn generatie verstevigen.
Voor puristen definiëren deze drie races de essentie van het seizoen van een klassiekerspecialist. Renners als Tom Boonen en Fabian Cancellara maakten hun carrière door deze races te domineren, en velen geloven dat Van Aert in hun voetsporen moet treden.
De realiteit van moderne raceplanning
Ondanks het romantische idee dat Van Aert altijd deze monumenten zou moeten racen, vereist modern wielrennen een meer strategische aanpak. Renners moeten meerdere doelen in evenwicht brengen, op de juiste momenten pieken en hun fysieke conditie gedurende het seizoen beheren.
1. Ambities voor grote rondes in evenwicht brengen – De laatste jaren heeft Van Aert interesse getoond om een belangrijkere rol te spelen in etappekoersen, met name in de Tour de France. Zijn vermogen om etappes te winnen, teamgenoten te helpen en mogelijk de groene trui te pakken, betekent dat hij het zich niet kan veroorloven om halverwege april uitgeput te zijn.
2. Het risico van over-racing – In tegenstelling tot renners uit het verleden, moeten de profs van vandaag hun schema’s zorgvuldig beheren om vermoeidheid te voorkomen. De intensiteit van moderne races is hoger en een volgepakte lentecampagne kan de prestaties later in het jaar in gevaar brengen.
3. Teamdynamiek en strategie – Van Aert maakt deel uit van een team met meerdere leiders en Visma-Lease a Bike moet overwegen hoe middelen het beste kunnen worden toegewezen. Met rijzende sterren als Christophe Laporte en Matteo Jorgenson kan de rol van Van Aert worden aangepast om de kansen van het team in meerdere races te maximaliseren.
Conclusie: een evenwichtsoefening
Hoewel het begrijpelijk is waarom fans willen dat Van Aert zich elk jaar richt op Milaan-San Remo, Vlaanderen en Roubaix, is het wielrennen geëvolueerd. Renners moeten moeilijke beslissingen nemen over waar ze hun energie op richten, en Van Aerts ambities gaan verder dan alleen het winnen van klassiekers. Als hij een of meer van deze races overslaat, is dat waarschijnlijk onderdeel van een zorgvuldig geplande strategie in plaats van een gebrek aan verlangen of respect voor hun prestige.
Uiteindelijk zal Van Aerts nalatenschap worden bepaald door zijn overwinningen, niet alleen door zijn deelname. Als het missen van een race of twee hem helpt om grotere doelen te bereiken – of het nu klassiekers, grote rondes of zelfs de Olympische Spelen zijn – dan is het misschien een offer dat de moeite waard is.
